De lange fietsroutes van deze wereld verkennen, dat is een van mijn grote wensen. Er wordt aan gewerkt om het hele gezin daar klaar voor te stomen, maar tot die tijd vermaak ik mezelf prima met de wat kortere trips. Steevast is fietsvriend Frank mijn partner in crime. Met Frank is inmiddels Engeland bedwongen, de Kitzbuhueler Alpen in Oostenrijk en ook de Duitse Ruhrtalradweg. Toch lonkt Frank ook naar de langere tochten en hij pakte dit solo aan. Op mijn verzoek schreef Frank er een stukje over en dat wil ik jullie niet onthouden, zijn Reitsma route naar Rome.
Alle wegen leiden naar Rome zeggen ze. Nou de mijne niet. Dat zit zo.
Rome, de eeuwige stad. Ook eeuwig is mijn wens om er naar toe te fietsen. Een blessure heeft mij hier echter tot op heden van onthouden. Toen ik aan het begin van dit jaar blessurevrij leek, heb ik de knoop doorgehakt; deze zomer ga ik. Naarmate de dag van vertrek dichterbij komt, beginnen de klachten toch weer toe te nemen. Ik ben daarom gaan zoeken naar de lichtste route en kom uit bij de Reitsmaroute. Een route van circa 2150 kilometer van Amsterdam naar Rome via Duitsland en Oostenrijk. Ik neem mij voor om maar gewoon te vertrekken en te fietsen zo lang het gaat. Het zou mooi zijn als ik Rome bereik. Maar in het slechtste geval kom ik het land niet uit.
Voor het eerst ga ik tijdens deze tocht kamperen. Tijdens eerdere fietsreizen overnachtte ik in hotels en B&B’s, maar het sociale aspect en de wens om te verblijven in de natuur doen me in een tentje belanden. Maar met alleen een tent ben je er nog niet. Slaapzak, matje en kampeerbenodigdheden zorgen voor behoorlijk wat extra bagage. Als een moderne pakezel vertrek ik richting Rome.
Het eerste deel van mijn reis voert door de Hollandse polders en het rivierenlandschap. Bekend terrein maar daarom niet minder mooi.
Er zijn meerdere wegen naar Rome
“Waar gaat de reis naartoe?”; Tijdens een rustpauze langs de Waal bij Nijmegen spreekt een echtpaar mij aan. Het antwoord Rome ontlokt een groot enthousiasme van mijn bankgenoten. Veertien jaar geleden hebben zij dezelfde route gefietst. Ze vertellen over de mooie natuur, afwisselende landschappen en schilderachtige oude steden. Een tocht die ze nooit zullen vergeten, de passie voor het fietsen straalt van hun gezicht. Dit enthousiasme werkt aanstekelijk, nog enthousiaster dan daarvoor vervolg ik de route.
Hollandse wolkenluchten
Ongemerkt steek ik de Duitse grens over en vervolg mijn weg langs het gezellig kabbelende riviertje de Roer. Na ongeveer 60 kilometer onverharde autovrije paden langs het water verlaat ik de Roer en bereik ik via een uitgestrekt landbouwgebied de Rijn. Ik volg de Rijn door zijn diep uitgesleten dal.
De Rijn ligt bijna droog
Door de bochten heb ik een wisselend uitzicht op wijngaarden, oude stadjes en burchten en ruïnes. Ik passeer vele biergarten en vinotheken. Maar ik laat mij niet verleiden en vervolg mijn weg naar een andere rivier, de Neckar. Inmiddels ben ik in de buurt van Heidelberg. En dat komt goed uit, want mijn slaapmatje is lek en dit is niet bevorderlijk is voor de nachtrust kan ik u zeggen. In Heidelberg stop ik om een nieuw matje te kopen en deze mooie stad te bezoeken. Heidelberg heeft als één van de weinige historische steden de Tweede Wereldoorlog zonder grote verwoestingen doorstaan en is daardoor zeer de moeite waard.
Schloss Heidelberg
Rome is nog ver en Duitse ‘gemütlichkeit’
Na Heidelberg vervolg ik mijn weg langs de Neckar en zet mijn tent neer in Eberbach, waar ik beland in de Eberbacher Kuckucksmarkt; een jaarlijks terugkomend feestweekend. Ik val met mijn neus in de boter; die avond gaat Eberbach los op een 90’s party. In verband met de vele fietskilometers in de benen en voor de boeg wil ik niet te laat gaan slapen. Als ik na de nodige biertjes mijn tent op zoek, blijk ik deze bijna naast het feestterrein te hebben neergezet. Nu heb ik wel een lekker zacht slaapmatje, maar houden Snap en 2 Unlimited mij wakker. Na een spetterende vuurwerkshow houden de feestende Duitsers er mee op en kan ik eindelijk de zo nodige slaapuurtjes pakken. De volgende dag volgt de route eerst weer de Neckar. Later sla ik af naar een pad dat op een voormalige spoorweg is aangelegd. Dit is te zien aan de stationnetjes en de oude wagons die hier en daar zijn blijven staan. Ook zijn er veel appelboomgaarden langs de route, zodat ik tijdens de tussenstops mijn tanden in een zojuist geplukte appel kan zetten.
Schilderachtig stadje aan de Neckar
Inmiddels heb ik steeds vaker contact met andere fietsers die op weg zijn naar Rome. Soms fiets je een stukje samen mee op of wordt er samen gerust of gegeten. Het is leuk en interessant om ervaringen te delen en de verhalen te horen. Verschillende fietsers hebben een interessante reden om naar Rome te fietsen; een spiritueel doel, jezelf leren kennen of omdat ouders de route ooit hebben gefietst. Zelf kom ik overigens niet verder dan dat ik het gewoon erg leuk vind. Niet interessant, maar wel een goede reden.
Rome, het zal voor een andere keer zijn
Zo langzamerhand nader ik de Alpen. Er moet steeds meer geklommen worden. Het fietsen gaat moeizamer en ik begin last te krijgen van mijn linkerbeen. Tijdens een beklimming vliegen er een paar arenden boven mijn hoofd. Ze maken een onheilspellend geluid. Ik heb het zwaar, maar als ze denken dat ik hier zo dood neerval, dan vergissen ze zich. Toch ben ik blij als ik aan het eind van de dag de camping bereik. Tijdens het opzetten van mijn tent spreekt een buurman voor één nacht mij aan; “schönes Fahrrad”. De buurman van de andere kant geeft aan het hiermee eens te zijn. Ik blijk mijn fiets te hebben neergezet tussen de tentjes van 2 Duitsers die zo’n beetje de hele wereld zijn rondgefietst. Beiden zijn de pensioengerechtigde leeftijd al ruim gepasseerd, maar kunnen het fietsen niet laten. Ze vertellen graag over hun fietsavonturen. Om mij mee te kunnen nemen in de verhalen beginnen ze in het Engels. In hun enthousiasme schakelen ze over in het Duits. Afrika, de Noordkaap en Amerika “von küste zu küste” krijg ik mee. De oudste van de twee heeft 3 jaar geleden in Iran gefietst en is daar opgepakt in verband met – volgens de Iranese politie – het bespioneren van hun nucleaire programma. Wat een avonturen en wat mooi dat je dit nog op zo’n leeftijd kan doen.
Als ik de volgende dag wakker word, is de pijn in mijn been alleen maar erger geworden. Ik weet dat rust de pijn niet wegneemt en stap daarom toch op de fiets. Als echter de pijn tijdens het fietsen verder toeneemt, besluit ik te stoppen. Een moeilijk, maar onvermijdelijk besluit. Want wat ga ik het missen; de vrijheid, de natuur en het actief zijn, maar toch ontspannen. Met de Alpen voor de boeg is doorfietsen echter geen optie. Intussen doemt Augsburg op en heb ik het geluk dat ik van daaruit al dezelfde avond mee kan met de nachttrein naar Düsseldorf. Na een middag sightseeing in Augsburg is het dan echt gedaan, een enkeltje Nederland.
Mijn weg leidde dus niet naar Rome. Maar de reis en route is te mooi om niet te voltooien. Dus dat moet er nog een keer van komen. Ooit.
Het stadhuis van Augsburg
Info over Reitsma’s route naar Rome
Alle benodigde informatie kun je vinden via de website: https://www.reitsmaroutes.nl
