“Wat? Slapen in een portaledge, wat is dat nou?” Eerlijk gezegd kende ik het woord portaledge ook nog niet zo lang. Slapen aan een rots op een stretcher, de Hollandse vertaling. Het principe had ik al wel eens gezien, met name in wild jaloersmakende avontuurlijke documentaires op Netflix of Discovery Channel, maar dat ik er ooit zelf in zou gaan liggen, die optie zag ik niet aankomen. Plaats delict? 600 meter boven het meer van Annecy, midden in de Haute Savoie.
Pittige aanloop
Daar staan we dan, de Franse begeleidster controleert de klimgordel en trekt hem nog strakker dan ik zelf al gedaan had. Samen met twee andere Nederlanders en vier Fransen gaan we deze uitdaging aan. “You take a rope and the cheese OK?” Uhh, het touw snap ik, maar ’the cheese?’ Tijd om na te denken is er niet, getooid met touw, helm, klimgordel, flinke rugzak en de kaas stappen we in flink tempo het bos in. Een dik half uur gaat het klauterend omhoog, door struiken en over rotsen. Het zweet breekt me aan alle kanten uit. Het is dertig graden, de bepakking en de inspanning eisen hun tol. Maar gelukkig, gids Caroline houdt halt. We kunnen ook niet verder, de ondergrond houdt op, hiervandaan is het alleen maar naar beneden. Maar niet voordat we hijgend het schitterende uitzicht in ons opnemen.
Abseilen
Even denk ik dat we er zijn, maar de komende 30 meter gaan loodrecht omlaag. Caroline maakt alle touwen vast, ik vertrouw haar volledig, maar vindt het niet heel erg dat er eerst een ander afdaalt. Snel neem ik nog een videootje op voor het thuisfront, je weet maar nooit. Maar als een volleerd abseiler sta ik al snel op een richel. Deze richel, een paar vierkante meter groot, is ons verblijf voor de uren tot de nacht. Hier zitten, eten, poepen en kletsen we. Het is krap, maar al gauw krijgt alles een plek. Caroline is druk, zonder uitleg onderneemt ze van alles, zet het toilet -lees een emmer- op en pakt het eten uit. Maar de grootste klus is het ophangen van de portaledge. Ze klautert en slingert met allerlei touwen en karabijnhaken van links naar rechts. Een meter of vijf boven de richel verrijzen vier ‘bedden’. Net voor zonsondergang is hotel ‘The Rock’ gereed. Etenstijd.
Reblochon en vin blanc
Onze Franse medereizigers zijn ondertussen al aan de gang, de kaasfondue (aha, daar was de kaas voor) staat al te borrelen, de wijn staat klaar en het stokbrood wordt gesneden. Daar zitten we dan. Met hoofdlampjes op en een felrode lucht boven Annecy knabbelen we het oude brood met gesmolten reblochon naar binnen. De Fransen doen niet erg hun best om de trots op de creatie te verbergen. Franse kaas is de beste, dat is duidelijk. Ik heb ze maar eens uitgenodigd in het Reypenaer kaaspakhuis, mochten ze ooit in Woerden komen. Toch smaakt alles goed met dit uitzicht, de warme witte wijn is zo ook best binnen te houden. Dan is het tijd voor de grote vraag. “Wat moet ik doen als ik er vannacht uit moet voor een toiletbezoek?”
Welterusten et a demain
Het is tien uur, in het donker zoek ik mijn weg naar het toilet. Ook dit doe ik gezekerd, heel veel ruimte is er niet. Ik heb weleens meer ontspannen de boel laten gaan, maar hé, ik heb geplast. Als ik vannacht weer moet, moet ik dus weer gezekerd en al mijn bed uit. De vijf meter omhoog gaan gemakkelijk, voor ik het weet zit ik op mijn bed. Het touw waarmee ik gezekerd ben zit wel al meteen in de knoop met de touwen van de portaledge. Het is nog steeds warm, ik besluit om alleen in mijn lakenzak te gaan liggen. Ik lig, totaal niet eng, niet spannend, hooguit oncomfortabel. De karabijnhaken in mijn kruis zitten daar de hele nacht, als ik probeer te draaien moet de klimgordel ook mee draaien. Maar toch, ik lig. De zwarte lucht barst van de sterren. “Nu kom ik hoor” Joep, ook Nederlander en vandaag ontmoet, komt ook in mijn bed. Het is redelijk lepeltje lepeltje liggen, je moet er wat voor over hebben tenslotte.
Wat een ervaring
“Hoe heb je geslapen?” Joep vraagt het tegen beter weten in vermoed ik. Voor het comfort en de goede nachtrust hoef je dit niet te doen. Hazenslaapjes, meer niet. Het geldt voor alle deelnemers aan de vouwen in de gezichten te zien. Toch heeft iedereen een grote glimlach op het gezicht, hoe bijzonder is dit?! Wanneer doe je dit nou, dit is voor veel mensen een ‘once in a lifetime experience’. Na een karig ontbijt van druiven en chocolade!? begint de terugtocht. Was het spannend? Jazeker. Was het eng? Geen moment. Was het onvergetelijk? 100%!
Meer informatie
Een keer was ik hier eerder. Als zomervakantie, kamperend op camping La Nubliere in Doussard. Wandelen in de bergen was toen het devies. Nu is het wat actiever. Meer informatie over de nacht aan de rots vind je op de site van de aanbieder INAX adventure. Voor specifieke vragen kun je altijd mailen of reageren onder dit bericht. Voor alle toeristische informatie over dit gebied kun je terecht op de site van Annecy Mountains.