Frankrijk

Huttopia camping Vallouise; onze uitvalsbasis

Glamping in de Franse bergen. Zo voelt het hier. In het middelpunt van het outdoor geweld in het gebied Serre Chevalier, vlakbij Briançon, ligt camping Huttopia, ons baken van rust. Alhoewel, relatieve rust. De beek dendert langs de camping, de mensen zijn van het actieve soort en de parapenters vallen als regendruppels uit de lucht. Wij houden van die bedrijvigheid, het geeft ons energie. Na tienen is het stil, -op de beek na dan- de hele camping is voldaan van de activiteiten die je hier onderneemt en degenen die nog wel wakker zijn, die respecteren de stilte van de camping. Vier nachten zijn we hier en die gaan we goed benutten. Helaas niet met het hele gezin; oudste zoon Lucas kwam niet ongeschonden uit het Zwitserse avontuur en moet nog wat rustig aan doen. Floris en ik zoeken de adrenaline op.

Downhill vanaf de Galibier

“Hoor ik nou krekels?” Even denk ik; ‘wat vroeg voor die beesten!’ maar het is het alarm van mijn telefoon die ik de avond ervoor gezet heb. Het is geen gewoonte om wekkers te zetten op vakantie,in dit geval maak ik graag een uitzondering. Het is nog koud zonder de zon en snel lepelen we de cruesli met yoghurt naar binnen. De fietskleding gaat aan en we zetten koers richting ‘Serre che VTT’, de organisatie met wie we de Galibier gaan bedwingen. Vanaf Briançon is het gezapig klimmen, de col du Lautaret op. Met vier andere sportievelingen zitten we in de bus omhoog. Ooit fietsen we hier samen omhoog beloof ik Floris, maar nu even niet. Vandaag is het alleen downhill op het programma. Bovenop de Lautaret slaan we rechtsaf, de Galibier op. Bibberend in de dunne fietskleding gaan we op de foto met het ‘monument Henri Desgrange’. De ‘fully’s’ worden getest op zadelhoogte en deugdelijke remmen -niet onbelangrijk- en off we go!

Briançon is nog ver weg

“Roulez!” Daar gaan we dan, de route is langer dan we kunnen zien. Het is dan ook niet de bedoeling om heel ver voor je uit te kijken, de moeilijkheid ligt vlak voor je neus. Keien, laconiek neergegooid door moeder natuur, beekjes die dieper zijn dan ze lijken en losliggend grind die een rempartij spannender maken dan ze in het vlakke Nederland zouden zijn. Al na een paar minuten begint de kramp in de vingers op te spelen. Het continue remmen zijn we niet gewoon en gelukkig is onze instructeur zich daarvan bewust. Regelmatig genoeg zijn er pauzes, even wat drinken, wapperen met de verkrampte handen, maar vooral genieten. Om je heen kijken, marmotten spotten en richting Briançon kijken -gelukkig is dat nog heel ver-.

Verandering van decor

De rotsblokken worden minder en kleiner, de beken breder en dieper. Het parcours verandert. Floris komt steeds meer in zijn element en kiest zijn eigen routes, als het kleine stukjes omhoog gaat, sprint hij de instructeur naar de tweede plaats voor ‘de bergpunten’ en kleine sprongen behoort inmiddels ook tot zijn ‘skillset’. “Ik denk dat we er bijna zijn Pap”. De kleine dorpjes verraden dat we steeds lager komen, na twee uur onderweg te zijn geweest is het ook niet meer dan logisch natuurlijk. De lach op het gezicht van Floris, de trillende armspieren van ondergetekende en de heerlijke herinneringen (“deze komt in de top 3 denk ik!”) maken dit tot 1 van de hoogtepunten van deze vakantie. Morgen gaan we packraften, ben benieuwd of dat ook in de top 3 komt 😉

Packraften

Raften doen we morgen, maar Packraften doen we vandaag. In Briançon zit de firma Eaurigine en zij bieden vanaf 2021 het packraften aan. De rivier bedwingen op een opblaasbare kano. Bedacht in Canada waar ‘hikers en bikers’ zich niet willen laten tegenhouden door rivieren of meren. De oplossing: packraft mee in de rugzak en als zich een water obstakel voordoet bindt je je hele hebben en houden op de boot. Slim bedacht! Voor ons is het wat simpeler (misschien een verkeerd woord blijkt later), wij gaan alleen kano-en. Er wordt niet gehiked of gebiked. De bus van Eaurigine zet ons af naast de rivier. Een smalle rivier waar het water harder stroomt dan ik ooit eerder zag. “Are you experienced?” Nou, telt de Lesse in de Ardennen? Of de Ardèche? Ook zat ik in Letland al eens in de kano, maar dat is niks wat ons hier te wachten staat ben ik bang. “Just follow me!” Floris zit bij de instructeur, ik heb mijn eigen kleine kano.

Adrenaline tot en met!

Terwijl de instructeur met Floris wegpeddelt, ga ik erachteraan. Gewoon zijn spoor houden, hoe moeilijk kan dat zijn. Tweehonderd meter verder weet ik wel beter, mijn boot ben ik kwijt, de peddel ook. Met een flinke snelheid drijf ik verder, af en toe raak ik een rots, maar de bodem, nee die voel ik niet. Gelukkig spoel ik iets verderop aan, Floris kijkt me aan met iets van “Wat doe jij nou?” en de instructeur heeft mijn boot weer compleet. Ok, poging 2. Voor mijn gevoel kom ik al wel iets verder dan de 1e poging, echter ook deze strandt in schoonheid. Ik moet bekennen dat deze rivier te heftig voor mij is, dat voelt even zwak, maar als we verderop in iets rustiger vaarwater komen -“we just had category 4.5, this is 3, you should be fine!”- gaat het een stuk beter.

Genieten doe ik zeker en ook Floris krijgt die lach niet meer van zijn gezicht. Helemaal als de instructeur aangeeft dat hij eigenlijk helemaal niks doet, Floris doet al het werk! Yeah right, Floris denkt nu helemaal dat zijn vader niks kan, maar goed. Aan het einde van de tocht pakken we ‘nog even’ het WK wildwaterkano parcours mee. De twijfel schiet in mijn keel, maar het gaat erg goed. Ik ben zelfs in staat om drie van de in de lucht hangende stokken terug te koppen. Dat levert vast bonuspunten op! Bovenstaande foto vind ik zelf de mooiste van de vakantie, en zeker met alle adrenaline die het teweeg brengt in het achterhoofd. Ga je dit zelf doen? Het is super, maar best heftig!

Raften

‘Gaan we vandaag gewoon raften?’ Nou, noem het maar gewoon. Elke buitenactiviteit in dit gebied en met dit weer is buitengewoon wat mij betreft. Met zicht op de Alpenreuzen om ons heen horen Floris en ik de instructies aan. We hebben al vaker geraft, in de Pyreneeën bijvoorbeeld en in Italië, maar dit ziet er imposant uit. De humor van de gids van YouRaft werkt ontspannend en vol goede moed stappen we in. Off we go! Nog even de commando’s oefenen voor het wildere water begint. ‘All forward!’ en ‘left backhands’ zijn duidelijk, maar wat betekende ‘Bonsai!’ ook alweer? Dan is het alle hens aan dek, iedereen van de rand af en peddels omhoog. “Dan zal het wel wild worden of niet Pap?”. Heel even dacht ik terug aan het packraft avontuur, maar dit is niet te vergelijken. Natuurlijk is het een hobbelige rit en ook de watervalletjes zijn hoger dan in de eerder genoemde gebieden. Echter zijn we inmiddels gehard en kunnen we goed genieten van deze uitdagingen. Heerlijk. De lach op Floris zeiknatte gezicht in de zon, onder die net te grote helm is een beeld dat nog wel even blijft hangen.

This will be fun!

Wat vaak met raft-trips gedaan wordt is een tussenstop met een bij-activiteit. Soms spring je van een rots af van een paar meter hoogte, maar nu is het iets anders. Na het overwinnen van weer een flinke stroomversnelling leggen we aan. “Come with me, this will be fun!” We lopen terug langs de zojuist genomen hindernis en voor ik het weet lig in met mijn armen gekruist op mijn borst in het ijswater van de Guisane rivier. Met grote snelheid neem ik opnieuw de waterval, nu echter zonder boot. Proestend en spartelend spoel ik aan wal en ben ik precies tijd om Floris uit het water te vissen. Met een grote smile en tegelijk zeggen “Ik wil nog een keer!” Nadat de rivier de Guisane, iets verderop samenkomt met de Durance, wordt het iets rustiger. Het einde is in zicht, dat was weer een dag op en in het water. Serre Chevalier heeft ons hart gestolen en het is niet de vraag of, maar wanneer we weer teruggaan.

Nog meer actie rondom Briançon?

Wij hadden hier slechts een paar dagen, veel te kort natuurlijk. Alleen al de lijst aan mogelijke activiteiten op de site van Serre Chevalier Vallée Briançon is reden genoeg om hier terug te komen. Tel daar de overweldigende natuur en het actieve, maar toch relaxte leefritme bij op en je bent verkocht. Ooit was ik hier trouwens samen met mede-vader Roger voor een huttentocht. Weliswaar aan de andere kant van het NP des Ecrins, maar in hetzelfde gebergte. Als je daarvan houdt; lees dan vooral het verhaal wat Roger hierover schreef ook eens.