Een rondje Drenthe fietsen, dat is makkelijk gezegd natuurlijk. Ten eerste is Drenthe niet rond. Ten tweede, hoe bepaal je de route zodat je wel de grens van Drenthe opzoekt maar niet in de nabijgelegen provincies beland. Samen met mijn moeder fiets ik vier dagen door het Drentse land. Vier dagen die je de uitgestrektheid en letterlijk de grenzen van Drenthe op een heerlijke manier laten beleven.
Startpunt Meppel
Fietsen met je moeder, het is misschien niet het eerste waar je bij een leuke trip aan denkt. Maar dat valt in de praktijk reuze mee, sterker nog, ik vond het bere-gezellig. Zo vaak doe je als volwassen man niet meer een meerdaagse activiteit met (een van) je ouders. Je mag al blij zijn dat je beide ouders nog hebt. Met mijn vader ging ik al eens wandelen in Puglia, ook wandelden we dichter bij huis het Floris de V pad. Mijn moeder is geen wandelaar, fietsen daarentegen gaat haar prima af. Met accu, dat dan weer wel. Dus daar gaan we dan, de regen deert ons niet, we laten Meppel achter ons en zetten koers richting het Noorden.
Om op punt twee terug te komen uit het voorwoord, de route is uitgezet door ‘De Drentse Fietsers’. Het nieuw opgezette Rondje Drenthe is nog maar net af en uiteraard aan verandering onderhevig. De huidige route heb ik gekregen in de vorm van GPX bestanden, mijn Lezyne Mega GPS XL komt dus goed van pas op deze trip. “Ik hoef dus nergens op te letten?” Als mijn moeder zelf fietst, moet er bij elk knooppuntenbord gestopt worden om de rest van de route te bepalen, maar nu kunnen we blijven rollen. “Volg mij maar!”
Hunebedden
Na een natte start peddelen we via Havelteberg -de eerste hunebedden!- naar Wapserveen om door te steken via Doldersum naar Oude Willem. Plaatsen die we niet kenden, over paadjes uit lang vervlogen tijden. Heerlijk vinden we het. Alsof de route ervoor is gemaakt, we komen geen mens tegen. Weinig horeca ook en we moeten van de route af om een lekker bakje koffie te vinden. Dat is het enige puntje van aandacht misschien, de route zelf kan niet beter. Heidevelden als het Drents Friesche Wold of die van Föchteloerveen vragen om een langer verblijf. Maar we fietsen door, gevangenisdorp Veenhuizen wacht op ons. Daar, in hotel/restaurant Bitter en Zoet sluiten we de dag af. De kop is er af, morgen meer van dit moois.
Opladen maar
Vandaag is de dag van uitersten. Een vroege start is nodig, er staat vandaag 100 kilometer op de planning, de langste dag van dit vierluik. Via de zo karakteristieke kleine dorpse wegen en langs weilanden zover het oog reikt tikken we bijna Groningen aan. Het meest noordelijke puntje van Drenthe bereiken we als we langs de A7 fietsen richting de stad Groningen. Ook hier weer is het de rust die ons overvalt. Zo dichtbij de grote stad verwacht je meer volk, maar nog steeds is het stil. De koffie met gebak bij het Paterswoldemeer smaakt goed, moeders heeft geen haast, haar accu laadt ondertussen op bij het ANWB Servicepunt die hier ook gevestigd is. “Weer een streepje erbij, die kan ik nog wel eens nodig hebben vandaag”.
“Mooi hier hè”
Terwijl de jas uitgaat vanwege het warme zonnetje krijgen we bericht van het thuisfront. ‘Of we het een beetje drooghouden’. Een selfie met twee lachende gezichten in de zon is het antwoord. Blijkbaar is het noodweer in de randstad, wij zetten de zonnebril er maar bij op. Na Vliegveld Eelde gerond te hebben zetten we koers naar Zuid Laren voor een late lunch. De boeren uitsmijter levert verse krachten voor de tweede helft. De steeds wisselende natuur verbaast ons keer op keer. Moeders verzucht: “Ik blijf het zeggen, maar mooi hier hè?”
Buien in Buinen
Ik kan mijn moeder geen ongelijk geven, ik geniet met volle teugen. Buiten actief zijn in een mooi omgeving met lekker weer, dat kan ik dagelijks doen. Via Annen en Gasselte komen we in Buinen. Op het meest open en hoogste punt, middenin de weilanden, breekt ineens de hemel open. Het begint met een donkere lucht, de wind trekt enorm aan en de eerste spatten zijn een feit. Een blik op Google Maps leert me dat brasserie Byzonder een sprint waard is. Die twee kilometer gaan in recordtempo, maar druipend stappen we binnen. “Goedemiddag!” Met een donker biertje en een rode wijn slaan we het natuurgeweld gade. Uiteindelijk trekken we de stoute -en natte- schoenen aan en stampen door de regen en plassen naar ons tweede verblijf. Negen natte kilometers later zitten we warm en droog in onze villa op park Puur Exloo.
Warm welkom
Geen dag is hetzelfde; Drenthe is meer divers dan ik op voorhand dacht. De Oostgrens is wat Duitser, aardappelvelden, ja-knikkers en ook wat minder gezellig zo op het eerste gezicht. Lange rechte stukken, misschien helpt de tegenwind ook niet mee met de beleving. Toch zitten er ook prachtige stukken bij, het stuk tussen de Duitse grens en het natuurgebied bij Bargerveen is weliswaar een lange rechte weg, maar je blijft om je heen kijken. Watervogels weten de uitgestrekte natuur hier ook duidelijk te waarderen. Via Schoonebeek rijden we richting het Stieltjenskanaal, net onder Coevorden, waar ons een warm ontvangst wacht bij B&B Aquamarijn. Het was de kortste fietsdag en dus genieten we extra lang van ons huisje en het zonnige terras.
Col du Vam, het hoog(s)tepunt van de trip
Het is fris. En nat. De eerste kilometers langs het kanaal en dwars door Coevorden zijn niet heel aangenaam. De koude wind koelt de regen nog verder af en ons tempo is nog niet zo laag geweest. Het is de laatste dag van ons Rondje Drenthe. Gelukkig wordt het snel beter en pedaleren we via Dalerpeel richting Hollandsche Veld. Het is zondagochtend en de enige koffie mogelijkheid onderweg blijkt op een camping te zijn. Opgewarmd en met hernieuwde energie is het gedaan met de originele route van het Rondje Drenthe. We kunnen Drenthe natuurlijk niet verlaten zonder het hoogste punt van de provincie. De Col du Vam. De kunstmatige berg telt maar liefs 4800 hoogtecentimeters en is op drie manieren te beklimmen. Vol in de wind en met twee zware achtertassen op de fiets, is het nog niet zo makkelijk, maar toch poseer ik even later met het bewijs. Ik was er!
Vliegend naar huis
Ter hoogte van Spier is de beklimming van het viaduct over de A28 tegen de wind, het laatste wapenfeit van de dag. Hiervandaan doorklieven we het Dwingelerveld, met de harde Noordenwind in de rug. Het gaat vanzelf en dat maakt het genieten van de omgeving een stuk makkelijker. We mikken op Ruinen voor een stevige lunch, de zon breekt zelfs nog even door. “We kunnen dit elk jaar wel doen!” Mijn moeder is enthousiast, maar twee keer hetzelfde rondje is wellicht voor mij wat teveel van het goede. Maar zolang als het kan ga ik zeker nog een keer met mijn moeder op stap. Dit Rondje Drenthe was een heel goed idee. Een super route, geweldige gastvrijheid en daarnaast ook gewoon een hele fijne quality time.
Meer info Rondje Drenthe:
Alle informatie over de Drentse Fietsers en de laatste status van het Rondje Drenthe vind je op de site van de Drentse Fietsers, Erik en Hetty. Wij sliepen achtereenvolgens in Hotel Bitter en Zoet in Veenhuizen, een villa in Puur Exloo en bij B&B De Aquamarijn nabij Coevorden. Onze trip werd mede mogelijk gemaakt door Drenthe Marketing. Mocht je nu wel in Drenthe willen fietsen, maar liever vanuit één startpunt, dan kan ik je Landal Orveltermarke aanraden
