De lekdijk, windkracht 5 tegen en dat zo’n 90 km lang..
De dag begon perfect; half negen vertrokken we, vonden al snel de aangegeven route weer en onder een stralende zon peddelden we richting het einde van de Ruhrradtalweg.
Al voor 11 uur bereikten we die, en vervolgden we onze weg door de EuroVelo 15, alias de Rijnroute te volgen.
Het is duidelijk dat we de echte natuur en de ‘gemutlichkeit’ achter ons hebben gelaten. Het woord is aan de Industrie.
Lelijk, imposant, stinkend (naar het schijnt) en groot. Net als de Rijn overigens, groot, snelstromend en majestueus. Toch weet de route ons keer op keer te verrassen, en leuke paadjes zijn er ook genoeg. Het lijkt veel op de Lekdijk zoals ik die ken, en degene die hem ook kennen weten dat wind tegen op zo’n dijk geen sinecure is. Gelukkig laat Frank mij het tempo bepalen (zullen we het zo maar zeggen Frank, want om nou te zeggen dat je de hele dag in m’n wiel hing is wellicht niet zo aardig), en de bovenbenen doen hun werk.
De wolken worden donkerder, het terrein platter, en wij vermoeider.
Ook voor ons komt de ‘vrijmibo’ dichterbij en na een laatste pontje checken we in bij een Bed & Breakfast, eten we schnitzel mit pommes en regenen toch nog nat..
