In 2005 heb ik voor het laatst gekampeerd. 10 dagen in het mooie Tirol. Helaas was het weer een stuk minder mooi. Er viel weliswaar maar één buitje, maar die duurde dan ook 10 dagen.
Bij thuiskomst heb ik de zeiknatte tent en bijbehorende spullen uit de auto geladen en rechtstreeks de minicontainer in gegooid. Ik zou nooit meer gaan kamperen. Misschien wel glamperen.
Kamperen in Gelderland
De meivakantie 2015 komt eraan. Ik heb me bedacht, we gaan kamperen met gezin. Althans we gaan een week in een tent in Gelderland verblijven. Echte outdoorliefhebbers zullen een tent voorzien van een tweepersoonsbed, magnetron, verwarming, televisie en eigen sanitair geen kamperen meer noemen, maar je moet ergens beginnen na een onverwerkt kampeertrauma.
Even voorstellen
Om de rest van het verhaal in de juiste context te kunnen plaatsen stel ik even mijn gezin voor: mijn vrouw Renske is 36 jaar. Ze houdt vooral van mooi-weer-strand-vakanties. Onze zoon heet Hugo en hij wordt over een paar dagen 4 jaar oud. Dan komt Elin, onze dochter van 19 maanden oud. Zelf heet ik Roger, ben 42 jaar en ik ben gewend (of verwend) geraakt aan luxe vakanties.
Testvakantie
Deze vakantie is een test. Vooraf hadden we zitten fantaseren dat onze kinderen heerlijk aan het spelen waren op een grasveldje voor de tent, terwijl wij dan lekker voor de tent een boekje zouden kunnen lezen en een glaasje wijn of een biertje zouden kunnen drinken. Deze fantasie wilde we eens aan de praktijk onderwerpen. Het tweede deel van de test betreft de vraag of wij luxe stadsmensen ons kunnen aanpassen aan deze barre omstandigheden.
Safaritent op camping de Boshoek in Voorthuizen
We hebben gekozen voor een camping in Voorthuizen. Als toerist zijn we niet heel bekend in deze omgeving. Zelf heb ik vage herinneringen uit mijn vroege jeugd van zomers die ik hier met mijn ouders doorbracht in een stacaravan.
De reis en de check-in gaan soepel. We krijgen een kaart van de camping mee en er wordt ons verteld dat we op het Kippenveld moeten zijn. We rijden het veld op en zien 5 safaritenten staan. Tent 2 is van ons. Een eerste inspectie stelt ons tevreden. Door de verhoogde houten vloer en doordat de tent is ingericht met wat meubilair lijkt het meer op een huisje met canvas muren dan op een tent. De eerst nacht komen we erachter dat het toch écht een tent is. Met temperaturen van rond het vriespunt is het werkelijk ijskoud. Het elektronische kacheltje veranderd daar weinig aan. We geven de kinderen extra dekens en zelf kruipen we half aangekleed onder de dekbedden. Op deze manier slagen we erin om de eerste nacht te overleven.
Spelen
De volgende dag begint zonovergoten. Het warmt snel op in de tent. We kiezen ervoor om een dagje op de camping te blijven. Er wordt goed weer voorspelt en later in de week zien de voorspellingen er minder rooskleurig uit. Dan kunnen we altijd nog een (binnen)activiteit plannen.
We gaan lekker buiten ontbijten en al gauw zijn de kinderen niet meer te houden. Binnen de kortste keren zijn Hugo en Elin lekker met de buurtkinderen aan het spelen bij het huisje en glijbaan in het midden van het speelveldje bij onze tent. Ineens komt er een jongedame met een golfkarretje met aanhanger ons veldje oprijden. Sommige kinderen stappen in het wagentje en ook onze Hugo besluit om aan boord te stappen. Haastig stappen we naar de jongedame toe met de vraag waar ze al die kinderen naartoe gaat brengen. Ze legt uit dat de kinderen dagelijks gehaald worden voor de knutselclub en ze vertelt ons dat we hem over een uurtje weer kunnen ophalen.
Een beetje overrompeld zwaaien we onze zoon uit, die ons nog naroept dat het wel een uurtje rijden is. Soms haalt hij nog wat dingen door elkaar. Ondertussen speelt Elin gewoon verder. En wij? Wij hoeven gewoon even niks te doen en het vakantiegevoel begint nu toch echt te komen.
De rest van de zaterdag op de camping vliegt voorbij. We struinen de camping af. Op elke kampeerveld staat wel een speeltoestel. Verder is er nog een grote speeltuin en er is een kinderboerderij. Met mooi weer kost het geen enkele moeite om je hier te vermaken.
Wandelen in het Wilbrinkbos
Zondag gaan we wandelen in het in het Wilbrinkbos. Dit bos is onderdeel van het Geldersch Landschap, een stichting die ongeveer 150 prachtige natuurgebieden, kastelen en landgoederen in Gelderland beheert. Het Wilbrinkbos is een oud landgoed met bossen, een zandwal en een paar kleine heideveldjes. In deze tijd van het jaar is het bos prachtig. Onder aanvoering van Hugo kiezen wij het lastigste en meest onbegaanbare pad. Vooral omdat we ook nog een buggy bij ons hebben. We maken heel wat hoogtemeters. Het pad is overwoekerd door boomwortels. Af en toe moeten we even aan de kant voor wat mountainbikers. Wat moet dat gaaf zijn om over dit pad te fietsen!
Huisartsen en ziekenhuizen
Het is maandagochtend. Hugo wil even springen op een springkussen die twee veldjes verderop staat opgesteld. Ik loop met hem mee en neem en passant het buurmeisje van ongeveer dezelfde leeftijd mee. Samen hebben ze de grootste pret, maar dan springt een ander kindje op de voet van onze Hugo. Hij klaagt over pijn en de rest van de dag besteden we aan een bezoek aan de huisarts en het ziekenhuis. Aan zijn voet is verder weinig te zien, dus we gaan uiteindelijk zonder diagnose weer terug naar de tent.
Weeralarm en storm op de camping
De volgende ochtend kan onze zoon nog steeds niet lopen. Het KNMI geeft een weeralarm af. Code geel. Er wordt storm en onweer verwacht. Al-met-al lijkt dit een geschikte dag voor een binnenactiviteit. We gaan naar een pannenkoekenrestaurant in de buurt van de camping.
Onderweg passeren we een bordje met de tekst “Echte honing van de imker, zelfbediening”. 
Vooral dat laatste woord doet me besluiten om het erf van het grote huis op te lopen. Er hangt een kastje waarin potten honing staan. En er staat een geldkistje. Ik doe 4 euro in het kistje en neem een potje mee. Voor mij als randstedeling is dit ongekend. Wat heerlijk is dit wederzijdse vertrouwen.
Later doen we ons tegoed aan heerlijke pannenkoeken. De kinderen spelen heerlijk in de speelhoek terwijl regen en hagel hard tegen het raam aan slaan.
Op een droog moment kiezen we ervoor om terug te gaan naar onze tent. De wind neemt nog steeds toe in kracht. Het canvas van onze tent wappert als een dolle. De houten vloer schudt mee zodat je het gevoel krijgt dat je op een boot staat. De lampen die aan het canvas vastgeknoopt zitten laten los en vallen naar beneden. Dan horen we het geluid van klapperend metaal. De tentpalen van onze safaritent zitten vastgeschroefd in een spoorbiels, maar dat blijkt toch niet genoeg voor deze storm. We bellen de technische dienst van de camping met de vraag om een kijkje te komen nemen, ook uit het oogpunt van veiligheid. Korte tijd daarna wordt de tweede paal uit het hout los gewrikt. De tent wordt instabiel en komen nog meer krachten op de overige zes tentpalen. Dit is voor ons het moment om in te grijpen. We evacueren onze kinderen uit de tent en zetten ze in de auto, om vervolgens de komst van de technische dienst af te wachten. Volgens John van de technische dienst hadden we een primeur. Zo erg had hij het nog niet meegemaakt. Ik voel me best een beetje stoer als ik samen met John de palen opnieuw- en nu extra goed- vastzet.
Missie glamperen mislukt?
In de avond gaat de storm gelukkig liggen en we mogen niet klagen over de nacht.
Helaas blijkt in de ochtend dat Hugo nog steeds niet kan lopen. Voor ons is dit een teken dat deze vakantie voorbij is. Bij thuiskomst blijkt dit een goede beslissing. Uiteindelijk is Hugo niet aan zijn voet geblesseerd geraakt, maar heeft hij een scheurtje opgelopen in het bot vlak onder zijn knie. Hij moet weken in het gips.
Ben ik nu van mijn kampeertrauma af? En is onze test geslaagd? Na een flink portie pech zou je geneigd zijn, om deze vragen met “nee” te beantwoorden. En toch doen we dat niet. Vooral de zonnige zaterdag heeft ons laten inzien dat de camping een heerlijke plek kan zijn om je vakantie door te brengen. Aan de andere kant zijn we ook niet gelijk helemaal om en gaan we niet direct naar de dichtstbijzijnde outdoorwinkel om onze eigen kampeeruitrusting aan te schaffen. Laten we zeggen dat we het nog een keer zouden moeten proberen. Hopelijk is het dan beter weer en vallen er geen gewonden.
