Dreams will be dreams?

Al weken slaap ik niet best. Combinatie van hotelbedden, onrustige kinderen, voortdurende verkoudheid en onrust bij mezelf. Vanaf vanmorgen 5 uur lag ik weer wakker en meestal dwalen mijn gedachten dan af naar reisideeën. Ideeën die misschien nooit realiteit worden. Maar elke nacht komt er een nieuw idee bij, mijn hoofd loopt over. Ergens op het internet kom ik de quote tegen: ‘Don’t let your dreams be dreams’.

Tja, dat is lekker bedacht denk ik bij mezelf. Natuurlijk is het zo dat als er een wil is, die weg er ook wel zal zijn. Maar toch zie ik voornamelijk de beperkingen. Ik noem er maar een paar:

Vakantiedagen

Zoveel heb je er niet per jaar, of je moet ze bijkopen maar dan kom je al gauw op het volgende punt..

Geld

Reizen kost geld en veel reizen kost veel geld. Ook al vind ik de meest basic trips vaak het meest bijzonder.

Familie

Met 2 kinderen van 5 en 7 loop je niet zo snel een berghuttentocht, of maak je een kajaktocht over de Zweedse meren. Het komt al gauw neer op een kampeervakantie. Begrijp me niet verkeerd, dit vind ik heerlijk, het liefst doe ik alle trips met mijn hele gezin. Maar er is zoveel, en ik wil het allemaal nu.. dat kan dus niet.

Geduld

Dat heb ik dus niet, ik denk dat daar het grootste probleem zit.

Sinds mijn intreden in het reiswereldje -cursus reisjournalistiek- lijkt het wel erger geworden. Verkeersbureaus die je hun land of gebied aanprijzen, ‘collega’ reisjournalisten die overal al geweest zijn of net op wereldreis gaan. De vakantiebeurs etc.

Dreams

Zo wil ik een 5 daagse trektocht op de fiets door Servië, Frank van Rijn’s ‘de dikke baobab‘ achterna op de fiets door Madagascar. De Transpennine trail in Engeland fietsen en door het binnenland van Cyprus mountainbiken.

Een berghuttentrektocht over de Alpen, kajakken in Zweden en vliegvissen in Alaska. Ooit komt het ervan zeg ik tegen mezelf, eerst skiën in Leogang met de familie. Super veel zin in.

Dit is geen klaagzang, maar een zoektocht naar hoe ik mijn ideeën en wensen een passende plek in mijn leven kan geven. Voorlopig laaf ik mezelf aan verhalen van anderen en de trips die nu op mijn pad komen. Velen zullen jaloers zijn op de vele reisjes die ik nu al maak maar bij mij blijft de onrust hangen. Is het een midlife crisis (zo oud ben ik toch niet?) of is het een inzicht van nieuwe mogelijkheden en inspiratie? Wees tevreden met wat je hebt hoor ik de mensen denken, dat ben ik ook, echt waar. En ook super dankbaar naar mijn vrouw die me dit allemaal gunt!

Maar de term ‘Don’t let your dreams be dreams’ blijft nog wel even hangen denk ik.