In de middag had ik nog een beetje stoer gedaan toen ik met gids Benoit sprak.
‘Dat sneeuwschoenwandelen is toch iets voor mensen op leeftijd die niet meer skiën? Beetje relaxed wandelen met zo’n tennisracket onder je schoen?’.
‘Huur maar een paar sneeuwschoenen en een hoofdlamp en neem een droog shirt mee en meld je om vanavond om zes uur maar in Vercorin. Misschien dat, je daarna je beeld moet bijstellen’.
Hoewel het nut van een droog shirt me een beetje ontgaat –het is droog- doen mijn broer en ik netjes wat ons gevraagd is.
De slijtageslag in Vercorin Val d’Anniviers
‘Zijn we al halverwege?’ vragen we zwaar ademend aan onze gids.
‘Wil je dat echt weten?’’ antwoordt Benoit ontwijkend. Mijn broer en ik weten genoeg, we zullen nog een eind moeten klimmen. Ruim een uur geleden zijn we met z’n vieren vertrokken vanuit het dal van Vercorin. Gids Benoit, Golden Retriever Yuka, mijn broer Alex en ik.
We hebben onze gehuurde sneeuwschoenen aangetrokken op de parkeerplaats en zijn aan onze klim begonnen. Het is al vroeg donker, we dragen dus een hoofdlamp om onze voetstappen bij te schijnen. Stap voor stap lopen we over de pistes omhoog. Vooraf hadden we nooit gedacht dat dit zo’n fysieke slijtageslag zou worden. Toch kan ik wel van genieten. De rust en de lichtjes in het dal die steeds talrijker worden. Een beetje maanlicht weerkaatst op de sneeuw. Het geeft een prachtig sfeertje. Af en toe komt er een tourskiër ons tegemoet skiën.
We zijn nog lang niet boven, maar ik heb mijn beeld al lang bijgesteld. Misschien dat het wandelen over een vlak stuk makkelijk is, bergopwaarts is het beslist geen eenvoudige opgave.
Die sneeuwschoenen zijn ook een stuk geavanceerder dan het beeld dat ik er bij had en het lijkt in de verste verte niet (meer) op een tennisracket.
Wij zijn helden
Na twee en een half uur zwoegen wijst Benoit onze bestemming aan voor deze avond. Iets hoger zien we de lichtjes van een berghut. Zoals vaker zit het venijn in de staat. De laatste paar honderd meter zijn nog steiler dan het stuk daarvoor. Onze benen verzuren. We ademen inmiddels een heel stuk sneller zwaarder dan Yuka. Maar we halen het!
We voelen ons helden als we de berghut binnenstappen. Wat een overwinning op ons zelf! Het nut van het droge shirt is ons direct duidelijk. We zijn werkelijk doorweekt van het zweet. Eerst maar even omkleden voordat we aan tafel gaan.
De traditionele Zwitserse kaasfondue smaakte nog nooit zo heerlijk. Eerlijk moet ik bekennen dat ik het sneeuwschoenwandelen enorm onderschat heb.
Held op sokken
Als we na het eten in het pikdonker de sneeuwschoen weer probeer vast te maken, gaat er iets mis. Ik heb een bandje in een verkeerd lusje gestoken en ik krijg het bandje met geen mogelijkheid meer los. Hoewel de sneeuwschoen niet helemaal stevig vast zit onder mijn bergschoen, is het voldoende om er mee terug te lopen naar het dal.
De terugweg vergt een stuk minder inspanning. Met grote passen komen we van de berg afdraven. We voelen ons helden als we terug zijn in het dal.
Het lukt me helaas niet om mijn schneeuwschoen los te krijgen van mijn bergschoen. Bij de auto zit er dus niks anders op om de sneeuwschoen met bergschoen en al uit te trekken en op de achterbank te gooien. Ik ga dus op mijn sokken naar huis. Maar wel een held op sokken!
Informatie over sneeuwschoenwandelen in Vercorin Zwitserland:
Sneeuwschoenwandelen over de piste mag lang niet altijd! Dat zou te gevaarlijk zijn in combinatie met het werk van de pistebully’s. Informeer jezelf dus vooraf op welke avonden het toegestaan is om de gaan wandelen of te gaan tourskiën.
Vercorin maakt onderdeel uit van skigebied van Val d’Anniviers in Zwitserland.
Follow
Leave a Reply