Een droom, meer is het heel lang niet geweest. Sinds ik een aantal jaar geleden de aankondiging van de Fjallraven Classic in Zweden in het blad outdoorblad Oppad zag staan, wist ik het, zo’n tocht ga ik een keer doen. Ik had de spullen niet, de kennis niet en de moed niet, maar het zou er een keer van komen. Inmiddels heb ik best wel wat trektochten gelopen. De huttentocht in park des Ecrins, slapen in stapelbedden en elke dag lasagna eten, wat een belevenis! Of het South West Coast path, met zijn prachtige wilderness coast. Het slapen in B&B’s beviel daar ook uitstekend. Net als in Puglia, de hak van Italië, wat een verrassing is dat gebied. Maar dit jaar kreeg ik de kans, De Fjallraven Classic USA, in outdoor walhalla Colorado.
Wat een weidsheid, prachtig.
Voorbereiding Fjallraven Classic
Het voelt toch wat vreemd; ik stap de straat op en mijn outfit klopt niet helemaal met de woonwijk waar ik woon. Vijftien kilo in de Kajka 75, bergschoenen aan en ook de nieuwe Fjallraven outfit zit als gegoten. Ik ben er klaar voor, echter het decor klopt niet, ik voel me behoorlijk bekeken. Een kwartier verder ben ik echter in mijn element. Tussen de weilanden loop ik mijn schoenen in, probeer de ideale configuratie van mijn backpack te vinden en test de geleende waterzak uit. Ik stel me voor dat de koeien beren zijn en de overvliegende ganzen adelaars. Het enige hoogteverschil in mijn trainingsrondje -een brug van anderhalve meter- benader ik als een vierduizender met besneeuwde top. Al met al een prima training, heel veel meer kan ik er niet van maken in ieder geval. Thuis check ik google maps en lees eerdere reviews; ik ben er klaar voor!
Icelandair boven Groenland.
Denver, here I come
“Waarom ga je eerst naar IJsland pap?” Onderweg naar Schiphol vinden de jongens het maar gek, je gaat toch naar Amerika? Ik vlieg met Icelandair, via Reykjavik naar Denver. Icelandair bied aan om een kosteloos tot wel 7 dagen een stopover te maken op IJsland. Dit geldt voor vluchten naar de USA en Canada. Qua dagen en planning komt dit nu niet uit, maar hier ga ik zeker een keer gebruik van maken. De eerste drie uur naar Reykjavik staan voor de deur. Een zenuwachtig afscheid met vrouw en kinderen verder, kan de trip dan echt beginnen. De Fjallraven Kajka stop ik in een travelbag (wel handig met al die uitsteeksels over zo’n bagageband) en tijdens een kopje koffie voelt het toch vreemd. Ik ben de komende week alleen en aan de andere kant van de grote plas. Met wifi aan boord van de hele vlucht deel ik wat mooie plaatjes van de vlucht en zo ‘vliegt’ het voorbij. Het Icelandair entertainment programma en het ‘noorderlicht’ als verlichting maken de reis tot een feestje! Het is -lokale tijd- tien uur in de avond als ik mijn hotel in Copper Town binnenstap, een kwartier later slaap ik.
Copper Mountain
De laatste voorbereidingen
Laatste voorbereiding Fjallraven Classic
“Goodmorning sir, how do you do this beautiful morning?” Eerlijk is eerlijk, de Amerikaanse vriendelijkheid doet me goed! Na een slechte nacht bezoek ik eerst het zwembad in het bergstadje Copper Town, een uurtje borstcrawl is mijn doel. Na vier baantjes ben ik kapot, het is goed te merken dat ik hier al op 2900 meter hoogte zit. De longen hebben het zwaar. Morgen loop ik nog een 1000 meter hoger met veertien kilo op mijn rug. Ik ben benieuwd. Die middag zie ik tot mijn geruststelling nog veel meer zwaar bepakte deelnemers. Onder een stralend zonnetje schrijft eenieder zich in, ontvangt het trekkerspaspoort en gadgets via de partners van het evenement. Een survivalmes, gasfles, waterfilter, koffie, eten voor de eerste dag. Ik vraag me af hoe ik dit nog in de bepakking krijg. Er is bier, heerlijk eten en allemaal leuke mensen met dezelfde missie, we kunnen niet wachten om morgen het schilderij om ons heen te gaan verkennen. “Enjoy!” Dat is ook de boodschap van het begeleidingsteam. Een medisch team, boswachter, Fjallraven crew en last but not least, de Leave No Trace ambassadeur. “Only leave footprints!” en zo is het.
Het gaat nu echt beginnen.
On the road!
Fjallraven Classic USA 2018, it’s on!
Het is acht uur in de ochtend, de zon straalt en de lucht is heerlijk fris. Mijn backpack zit als gegoten en in een prima tempo is het licht bergaf lopen door het bos. Vlindertjes dansen, ik zie een eekhoorn verbaasd kijken en de blauwe hemel is af en toe zichtbaar door het bladerdak. Hoeveel groen hier nog leeft, op 3200 meter hoogte, ik sta er van te kijken. Her en der lopen mede avonturiers. Allemaal opgewonden, zenuwachtig ook, hoe zal het gaan. “The first day is very do-able, no worries”. Eventmanager Carl is ervaringsdeskundige. Vorig jaar bleek de eerste dag voor veel mensen veel te zwaar, er is nu voor een andere indeling gekozen. Tot zover bevalt hij prima! De Colorado Trail loopt hier samen met de CDT, de Continental Divide Trail, een singletrail slingerend door bos en valleien. Continu het uitzicht op de vierduizenders, licht naar beneden en dus alle aandacht voor de omgeving. Voor ik het weet mag ik mijn trekkerspaspoort tevoorschijn halen, checkpoint 1 is daar. Water vullen, snoep eten en zelf warme soep is aanwezig. De eerste mensen worden al getaped, zelf heb ik nergens last van. Het enige wat tegenvalt is het gewicht op mijn rug wanneer ik de zware backpack weer omslinger.
Vertier voor de laatste loodjes.
Niks meer aan doen.
Camp 1
Zwaar wordt het niet die eerste dag. Het eerste kamp bereik ik al vroeg in de middag. Trots en blij schud ik de inhoud uit mijn rugzak. De Abisko tent staat in 5 minuten en binnen een kwartier heb ik de rust. “What a scenery right?” Jill uit San Diego is ook zo’n eenling, getrouwd en twee dochters die net zo oud zijn als mijn jongens. Al zittend in het gras lijkt het inderdaad wel een droom. Het grasveld aan een meer, in een kom van bergen gelegen. Heerlijke live muziek, rokende BBQ en ondergaande zon. Al kletsend gaat de middag heerlijk loom aan ons voorbij. Even wassen in een nabijgelegen riviertje, meer beweging heb ik niet. Tegen negen uur in de avond zakt de zon achter de bergen, fris maar voldaan kruip ik m’n tentje in. Morgen vroeg dag!
Hoger was ik niet eerder!
Fjallraven Classic, de beproeving
“Hi Edwin, rise and shine!” In de vroege ochtendschemering en met ijskoude handen is de boel inmiddels ingepakt. Vroeg beginnen was het advies en toen ik de tent uitkroop in het donker bleek dat men zich daar prima aan hield. Met mijn adem blaas ik wolkjes, de handen wrijf ik warm. Drie kilometer verder begint de klim en verdwijn ik in het bos. Precies op het moment dat de zon zich laat gelden begint de steile klim, op naar Kokomo pass. Acht mijl bergop, richting de 4100 meter hoogte. “Are you OK?” Meer dan de duim opsteken en hijgerig, “Yeah, thanks, and you?” antwoorden lukt niet. Nu pas merk ik wat de ijle lucht met je doet. De hellingsgraad gecombineerd met het gewicht op mijn rug en de hoogte, maakt dat elke 100 meter wordt gevolgd door een minuutje rust. “Slow and Steady” Als een mantra herhaal ik de woorden van Kevin, teamleider van het Medical team. Ik heb de hele dag de tijd, ik hoef niks anders te doen en ik kom vanzelf boven. Gelukkig merk ik dat het wel steeds beter gaat, of de anderen hebben het moeilijker, dat kan ook.
Marieke en Willem, mijn ’tafelgenoten’ voor de avond.
Camp 2
Kokomo Pass, genoemd als het hoog(s)tepunt van de tweede dag, is een mijlpaal. “When you’re at Kokomo, you’re as good as done for the day”. Ik hoor het Kevin nog zo zeggen. De waarheid is dat we toch nog hoger gaan. Mentaal is dit een tikkie. Ook na dit hoogste punt is het nog niet gedaan. Op en af op deze hoogte, het sloopt de deelnemers. Ik loop op met Marieke en Willem, die laatste snijdt een complete salamiworst in stukken en in stilte nuttigen we de nodige brandstof. Bovenop Searle Pass zien we dan eindelijk Camp 2. Steil omlaag en daarna weer omhoog, mijn longen huilen en mijn benen staan strakker dan ooit tevoren, maar ik ben er. Het eerste kwartier lig ik bij te komen op deze bergrug die we vannacht ons kamp mogen noemen. Deze avond laat de Fjallraven Classic haar ware gezicht zien. Laatkomers worden tegemoet gelopen door reeds gefinishte deelnemers. Eten wordt alvast gekookt zodat men dat niet in het donker hoeft te doen. Met applaus worden de laatsten ‘binnengehaald’. Saamhorigheid, zo veel verschillende mensen, allen met dezelfde passie. Met vochtige ogen kruip ik de tent in. Wat ben ik blij en trots dat ik hier deel van uit mag maken.
Rise and Shine, wakker worden op Searle Pass
De laatste loodjes
Gebroken ben ik. De harde wind die over de bergrug huis hield deze nacht kon ik nog wel aan, maar toen mijn matje de geest gaf en ik op de rotsachtige bodem lag, was het gedaan met de rust. Als een oude man kruip ik het ochtendgloren tegemoet. Meteen ben ik wakker en de nacht is vergeten. Over Searle Pass loert de zon, de temperatuur stijgt en de laatste etappe is gestart. Mijn benen voelen goed, de geest is fris en de natuur is het mooiste van de afgelopen dagen. De resterende tien kilometer gaan bergafwaarts en ik blijf regelmatig even staan om om te kijken. Wat een decor, ik voel me bevoorrecht dat ik onderdeel was van de wildernis en dit evenement. Deze laatste loodjes zijn niet zwaar, tijdens een flinke klim in de laatste mijl voel ik dat het gisteren zwaar was, maar al gauw hoor ik de muziek van de Trekkers Inn. Een rokende BBQ, het bier vloeit en countrymuziek galmt door de vallei. Ik koester mijn medaille en ‘hug’ mijn nieuwe vrienden. We did it! En ja, dit wil ik vaker doen!
I wanna go again!
Meer informatie
Vervoer: Voor de Fjallraven Classic USA 2018 vloog ik met Icelandair. Vanuit Amsterdam gaan er via Reykjavik in de zomerperiode twee vluchten per dag naar ‘the mile high city’ Denver. Er zijn al retourvluchten te boeken vanaf 410 euro. Icelandair biedt de mogelijkheid tot het maken van een gratis Icelandair Stopover in IJsland wanneer je naar de USA of Canada vliegt. Deze keer paste het niet in het schema, maar dat gebeurt me geen tweede keer. Van Reykjavik naar Denver is het nog 8 uur vliegen. Met het ‘Noorderlicht’ als nachtverlichting in het vliegtuig, een uitgebreid entertainment systeem en genoeg ruimte, vliegt de tijd en ben je er zo.
Op Denver airport staat vervolgens de ‘Summit Express’ al te wachten om je de Rocky Mountains in te brengen
Het evenement: Er zijn op dit moment vier verschillende Classics. Fjallraven organiseert deze in Zweden, Denemarken, Hong Kong en dus in Colorado, USA. Op http://classic.fjallraven.com vind je alle praktische informatie, tips voor de voorbereiding en nog veel meer. Uiteraard kun je mij ook benaderen voor informatie.