Een ‘vitale reset’ staat me te wachten volgens de brochure van de Kitzbüheler Alpen. ‘Gemaakt van hout, steen en aarde’ is de volgende kreet die de TransKitzAlp of KAT bike moet beschrijven. Vier dagen lang de ‘KitzAlps’ doorkruisen op een mountainbike, 190 kilometer op en af met maar liefst 8600 hoogtemeters! Dat klinkt als een serieuze uitdaging, één die ik heel graag aanga.
Piepende schijfremmen
“Ik ben nu al kapot” roep ik met mijn spaarzame adem naar fietsmaat Frank. Met hem ga ik dit avontuur aan, hij op een e-mountainbike in verband met een blessure, ik probeer het op eigen kracht. De eerste helling is zojuist begonnen en dat is even wennen voor mijn Hollandse lijf, dat dan wel sportief ingesteld is, maar toch ook zeker niet tot de lichtste exemplaren behoort.
Een half uur eerder zijn we gestart vanuit Mariastein, voor de eerste etappe. Met 34 kilometer en ‘slechts’ 1500 hoogtemeters een lekkere opwarmer. Wel, warm ben ik, zwetend, stoempend en krakend kom ik boven op de Möslalm (964m).
Vanuit Wörgl is het vijf kilometer klimmen met verbluffend uitzicht op het Inntal. Frank heeft iets meer oog voor de schoonheid, mijn focus ligt nog even op het onder controle houden van de adem. Als dolle stieren stuiteren we over de gravelpaden het dal in.
Piepende schijfremmen voor elke bocht verpesten de overdonderende stilte in deze regio. Tijd om de adrenaline onder controle te krijgen is er bijna niet, de komende twaalf kilometer is het weer stijgen. Iets minder stijl, maar toch lastig. Een paar keer moet ik van de fiets, vooroverhangend over het stuur hap ik naar adem, het zweet sijpelt van onder mijn helm zo mijn mond in. Vooruit, nog maar een sportreep, een goede slok water, 400 hoogtemeters nog. De TransKitzAlp krijgt mij er niet zomaar onder. Zzzzoooeeeemmm hoor ik achter me. Frank z’n accu verraad zijn aanwezigheid. Voor hem is het allemaal een peulenschil, de accu heeft vijf standen en voor elke ondergrond, hoe steil ook, is er een stevige ondersteuning.
Passieren? Aber natürlich!
Het ‘mittelstation’ van de Hohe Salvenbahn is in aantocht. De dennenbomen worden schaarser en in de verte verschijnt een rode stip. Binnen drie seconden identificeren we de stip als een mede biker. De eerste vandaag, hij wijst in de richting waar hij vandaan komt en maakt een golvende beweging met zijn hand. En weg is hij weer. Frank en ik kijken elkaar aan, geen idee wat hij bedoelde. Twee bochten verder is het duidelijk. Er is een stapel dennenbomen gaan rollen en de weg is versperd. Eén enkele wegwerker is met een grote kraan in de weer. Links en rechts kunnen we er niet omheen. Op de vraag of we kunnen ‘passieren’ knikt de man en zegt; ‘aber natürlich’. Dat wordt klimmen. De eerder genoemde brochure vermeldde ook een niet-technisch parcours. Jaja.
Met de hand aan de rem schieten we Hopfgarten in. Genoeg actie voor vandaag. Wat een kennismaking met de Kitzbüheler Alpen. De rust, de puurheid, de vriendelijkheid van de mensen. De zweetdruppels zijn gauw vergeten.
“Aan de kant dames”
Hij gaat lekker! De bovenbenen voelen bijzonder, maar het gaat lekker. Er is zelfs ruimte voor een praatje bergop. Er moeten geen open vragen gesteld worden, maar dit is vooruitgang! Alles zit dan ook mee. Het gifgroene gras contrasteert zo perfect met de strakblauwe lucht en dat fietst toch lekkerder. Met een trapsgewijze beklimming stijgt het snel naar de Haag-Alm, asfalt gaat over in een ‘forstweg’. En dit bospad verandert in gravel. De talloze ‘koeienvlaaien’ verraadden het al, enkele tientallen roodbruine dames bezetten het laatste stukje naar deze ‘gipfel’. Met wat boerengeluiden en een beetje dwingend kijken zijn de dames geïmponeerd en kunnen we verder. Bovenop zet ik de GoPro op mijn hoofd, die afdaling moet vastgelegd worden.
Terug in het hotel maken we dankbaar gebruik van de Welness, sauna, ‘dampfbad’ en zwembad zijn een zegen voor de vermoeide spieren. Ik snap die ‘vitale reset’ wel, ontspanning na inspanning, heerlijk.
Tiroler Trots
De TransKitzAlp is een dwarsdoorsnede van wat Tirol te bieden heeft. De geraniums staan altijd perfect in bloei op welk balkon dan ook. Keurig verzorgde tuinen zijn een must, zelfs op de meest remote plaatsen vind je de chalets die er spic en span uitzien. Minimaal een Maria of Jezusbeeld op of nabij het perceel lijkt ook tot de standaard uitrusting te horen. Het geklingel van de bellen, hangend aan de nek van koe of geit, maakt dit plaatje helemaal af.
Het “Servus” klinkt alweer zo gewoon bij iedereen die je passeert. Ik voel me welkom, de ‘gemütlichkeit’ straalt er vanaf. Als we rond de klok van drie een verlate lunch nuttigen in ‘Landhaus Lendlwirt’ worden we verrast door een complete familie in ‘Tracht’. De Lederhosen en Dirndls stromen binnen met grote schwarzwälder en kirsch torten’. Navraag leert dat de kleinste Lederhosen toebehoren aan een zojuist gedoopt familielid, en dat moet gevierd worden natuurlijk! Op de vraag of we een stukje mee-eten wijzen we naar de naastgelegen klim en bedanken vriendelijk, de zwaartekracht is hier onverbiddelijk.
TransKitzAlp op zijn best
De tijd vliegt, de kilometers kruipen voorbij. De laatste dag vat alles samen van deze TransKitzAlp. De ochtend is grauw en nat, Frank maakt er een rustige ochtend van en ontmoet mij in St Johann in Tiroll. De eerste klim is negen kilometer vanaf het hotel en brengt me een kleine 1000 hoogtemeters verder. De eerste vijf kilometer zijn mijn longen aan het wennen, van buitenbocht (daar is het vlakker dan de binnenbocht) naar buitenbocht duw ik mezelf omhoog. De wereld wordt kleiner, de wolken zakken het dal in. Het asfalt maakt plaats voor een modderig grof gravelpad en met een vaartje van 4 kilometer per uur is het slecht manoeuvreren over de keitjes. Als ik voor de vierde keer in 100 meter voet aan de grond moet zetten draai ik mijn fiets. Wat ben ik hier in hemelsnaam aan het doen!?
“Nee, dit ga ik wel doen, ik moet verder!” Het gaat wat beter en ik kom weer in een flow. De grijze massa om me heen maakt de focus op het trappen makkelijk, al had ik natuurlijk liever de ‘spektakuliere aussichten’ gehad. Plots, op 15 meter afstand, net als ik een bocht uitkom staan ze daar, twee manshoge herten met imposant gewei. Ik schrik me een ongeluk en stuur bijna het ravijn in. Even plotseling dat ze verschenen zijn ze ook weer verdwenen. De top op de Harschbichl is een mentale overwinning. Na Frank gebeld te hebben daal ik af naar St Johann. Samen rijden we de laatste 40 kilometer en resterende 1200 hoogtemeters. De zon komt erbij, een alpenmarmot kruist ons pad en verder is er niks. Niks dan almen, voorjaarsbloemen, klingelkoeien, oneindig uitzicht en onze inspanning. Het besef dat het de laatste dag is bereikt ons en we focussen ons op het hier zijn.
Die vitale reset waarover gesproken wordt in de folder van de TransKitzAlp is een heerlijke combinatie van inspanning op de fiets gevolgd door ontspanning in de hotels. Geen zorgen door het bagagetransport en de uitgebreide (veelal) lokale maaltijden in combinatie met een goede nachtrust en de aanwezige sauna’s maken dit een trip om niet gauw te vergeten.
“Bis nächstes mal, es war einfach bärig”
Parcours
Al met al is dit een schitterende ronde door en over de Kitzbüheler Alpen. Wanneer je met een GPS rijdt is de route zonder problemen te vinden, echter wanneer je je richt op de (kleine) stickers die her en der op wandelroute bordjes geplakt zijn, kun je weleens een verkeerd pad oprijden. Na afloop van deze tocht heb ik dit ook gemeld bij het Toeristenbureau Kitzbüheler Alpen. Hier gaat naar gekeken worden.
Qua zwaarte is de route best pittig. Dat is natuurlijk ook meteen de charme. ‘Ontspanning door inspanning’ is hier een mooie samenvatting van. De E-MTB’ers hebben het een stuk makkelijker. De fietsen worden geleverd met een sterke accu waarmee je prima een dag uit de voeten kunt. In de nacht de accu opladen en je bent klaar voor een nieuwe dag. Al zijn er op de TransKitzAlp kaart ook verschillende E-Bike laadstations aangegeven, ideaal om te combineren met de lunch!
Let wel op, er zijn een aantal stukken waarbij je wel MOET lopen, of de fiets over een hek moet tillen. Zo’n E-Bike is natuurlijk een paar kilo zwaarder dan een normale MTB, houd daar rekening mee.
Informatie TransKitzAlp:
Hoe kom je er
Startplaats Mariastein is zo’n 900 kilometer vanuit Utrecht met de auto. Vliegen op München of Innsbruck kan ook. Hiervandaan zijn diverse transfers mogelijk.
Bagage
De bagage wordt van hotel naar hotel gebracht. Voor 10 uur zet je je spullen in de hotellobby en aan het einde van je fietsdag staan ze in het volgende hotel. Een klein fietsrugzakje voor onderweg is wel wenselijk. Regenjasje, wat te eten en een camera zijn onontbeerlijk.
Overnachtingen
Via de site van de Kitzbühel Alpen zijn een tweetal varianten beschikbaar als het om de overnachtingen gaat. Wij sliepen achtereenvolgens in: Gasthof BaumGarten in Angerberg, Gasthof Traube in Hopfgarten im Brixental, Hotel Lopenstubn in Brixem im Thale, Hotel Penzinghof in Oberndorf in Tirol en Hotel Alte Post in Fieberbrunn.
Alle hotels hebben prima stallingsmogelijkheden voor fietsen, oplaadplekken voor E-bikes en zijn gastronomisch voorzien van de nodige brandstof.
Route
Zoals gezegd is een GPS het makkelijkst, te downloaden via de site van TransKitzAlp. Per dag of de hele route in zijn geheel. Uiteraard krijg je een gedetailleerde kaart mee waarop ook de hoogteverschillen zijn aangeduid. De routestickers onderweg zijn aan verbetering toe, maar helpen je zeker in geval van twijfel.
Tips TransKitzAlp
- neem genoeg eten mee, het gebeurt weleens dat je er ten onrechte vanuit gaat dat het bergrestaurant open is. Als je dan misgrijpt en je moet nog 10 kilometer klimmen op een lege maag, is dat geen pretje.
- Vul je waterfles waar mogelijk. Er zijn vele waterslangen aanwezig waar heerlijk koel water uitkomt. Dit is gewoon drinkwater, de koeien drinken dit ook 😉
- neem genoeg kleren mee onderweg, het weer op (of aan de andere kant van) de berg kan anders zijn dan je verwacht.
- Een hele week actief zijn op de MTB? Kijk dan eens op de site van het KitZalpBike festival
Meer foto’s van deze trip zijn te vinden in het fotoalbum.
UPDATE: De TranskitzAlp heet tegenwoordig de KAT-bike. Zie de website.
Follow
Wat een beproeving. Respect hoor!