Bosnië. Daar sta ik dan. De gezonde spanning voel ik in mijn maag. Met een mooie mountainbike tussen mijn benen, helm op en mijn mond open. Wat een uitzicht, wat een natuur. Via Visit Konjic sta ik hier nu, onder een stralend zonnetje op de (Olympische -1984) berg Bjelasnica. Met twee gidsen, twee vrienden en Jesse, een Amerikaan, die ik niet lang hierna ook een vriend kan noemen.
Behoedzame start
Safety first, de gidsen verstaan hun vak, leggen met alle geduld de werking uit van de mountainbikes en helmen. Eén gids rijdt voorop, de ander achteraan. Behoedzaam vertrekken we, de billen worden meteen op de proef gesteld. Hobbelig “Had iemand die rotsen niet weg kunnen halen?” en wijds, dat zijn de eerste indrukken. Te langzaam naar mijn zin rollen en stuiteren we de eerste kilometers door het maandlandschap naar beneden. Al gauw dringt ook Jesse zich op aan het achterwiel van de voorste gids. Hij kijkt, knikt en begrijpt, deze jongens willen meer!
Actie in Bosnië
Daar gaan we, de wangen stuiteren van neus tot kin, de armspieren worden op de proef gesteld. Volle bak de berg af, met twee wielen los en vervolgens slippend de bocht door. Het stof stapelt zich op in mijn mond, die niet meer dicht gaat van de pret. Met een smile van oor tot oor en een klein beetje competitie gevoelens is de dag nu al geslaagd. “Let’s have a break guys!” Bij een watertappunt voor geiten vullen we de bidons en wisselen we onze belevenissen uit. “Next stop: Lukomir, very old town, great lunch!” Het is maar goed dat we af en toe even stoppen, de natuur lijkt hier eentonig, maar schijn bedriegt. Achter elke heuvel verschijnen weer nieuwe lijnen, het onherbergzame in dit deel van Bosnië verveelt geen moment. “Come follow me!” Gedaan met het rondkijken, volle bak rammen we de mountainbikes naar beneden.
Lukomir, Bosnië
Via een klein stijgend grindpad bereiken we Lukomir, uit het niets verschijnt eerst een golfplaten dak, dan drie varkens en ineens wanen we ons zeker honderd jaar terug in de tijd. Door de stijl van de huizen, maar zeker ook door de weinig overgebleven bewoners. Sinds een paar jaar woont er hier in de winter niemand meer. Het was niet meer vol te houden, de sneeuw, de kou en de onbereikbaarheid maakte dat ook de oudste volhouders zich gewonnen gaven. Er wordt voor ons een typisch Bosnische lunch klaargemaakt, gevulde paprika met rijst en gehakt, brood met kaas en groenten, afgesloten met een toetje. Biscuitjes die in de honing gevallen zijn, zo zoet als maar zijn kan “It’s good, sugar, you must go uphill later”.
Surprise
De volle maag en de indrukken van het dorp zijn nog niet verteerd als we ‘vals plat’ het dorpje Lukomir achter ons laten. Hijgend grap ik nog naar Roger, “Straks gaat het toch regenen, helemaal los”. Ik heb het nog niet gezegd of er vallen toch echt een paar spatjes. In deze warmte niet eens verkeerd, sterker nog, regen brengt altijd wat zuurstof in de lucht en dat kan ik wel gebruiken nu. De spatjes worden druppels, de omgeving is hier helemaal open en schuilen is geen optie. Tientallen lichtflitsen vullen de ineens zo donkere hemel. Wat wordt dit voor avontuur! “Guys!” De oppergids in de volgauto roept ons en biedt aan om in de auto te stappen als we het te gortig vinden. “Hell no!” Jesse is me net voor, het is dan wel nat en inmiddels koud, maar dit avontuur gaat door! Het regenjack wat ik twee minuten geleden aantrok is nu al doorweekt. Om me heen zie ik van kou vertrokken koppen, maar daaronder een blik die een soort genieten verraad. Nat en vies tot in de diepste geledingen wordt er genoten van deze trip
Bosnië, wat een verademing
“Ik kan mijn vingers niet meer bewegen, remmen gaat echt heel slecht”. De slagregen begint zijn tol te eisen. In de verte neigt de lucht tot clementie, het is daar echt lichter. Modderstromen zoals je kent van de televisie worden bergopwaarts bedwongen. Een strijd tegen de elementen en ‘we love it!’. Downhill is zo mogelijk nog spectaculairder. Plassen zo groot als autobussen worden onvervaard dwars door het midden genomen. Met de as door de plas gillen we het uit van enthousiasme. Als ware we weer die jochies van tien jaar oud, nat zijn we toch al, niks maakt meer uit. En dan ineens: “het is droog”. De temperatuur begint te stijgen, de gids roept “Only 15 kilometer to go, only downhill” en het einde lijkt in zicht. Al is de downhill sectie nog wel een dingetje, de elementen hebben ervoor gezorgd dat de remmen van de -overigens voortreffelijke- mountainbikes versleten zijn. Eerst denk ik nog dat mijn verkrampte handen het remmen onmogelijk maken, maar al gauw heb ik door dat ik zonder remmen de 12% naar beneden afleg. Uiteindelijk leg ik mezelf plat op het bospad om tot stilstand te komen. Gelukkig geeft één gids zijn fiets af zodat ik deze epische tocht helemaal af kan maken. Beneden in Konjic maakt een euforie als nooit tevoren zich van ons meester. Dit gaan we nooit, maar dan ook nooit meer vergeten! What a ride!
Visit Konjic
Konjic is duidelijk het middelpunt van de Outdoor activiteiten in Bosnië. Mountainbiken, raften,canyoning, meerdaagse hikes, paardrijden, je kunt het zo gek niet bedenken of Visit Konjic biedt het aan.
Voor alle info, kijk op de website van Visit Konjic
Wij verbleven in een heerlijke villa in de heuvels op een korte afstand van Konjic. De rust en ruimte van de Exo Log Cottage is ongeëvenaard.
Tijdens ons verblijf in Bosnië bezochten we ook de hoofdstad Sarajevo. Onze tips voor een bezoek aan Sarajevo vind je ook op onze website.
Follow
1 Comment