Het begint allemaal twee jaar geleden. We maken een roadtrip door de VS, langs de westkust. Van San Francisco naar de Grand Canyon, met hamburgerpauzes, lange highways en adembenemende uitzichten. Dat smaakt naar meer. Heel veel meer. We raken besmet met het verre reisvirus en besluiten: dit willen we vaker doen. Dus beginnen we te sparen voor onze volgende grote reis. Maar waarheen? Dat weten we niet.
Canada, Thailand of Zuid-Afrika – dat zijn de drie opties waar we tussen twijfelen. Allemaal plekken die al jaren op onze bucketlist staan. Spannende avonturen, exotische dieren, bijzondere culturen. Omdat we niet zo goed zijn in keuzes maken, lijkt een uitnodiging voor een familiedag, georganiseerd door een bekende reisorganisatie, een geweldig idee. Op naar onze droomreis!
We arriveren vol energie. Klaar om dé bestemming te kiezen. Bij binnenkomst worden we verwelkomd door een vrolijke man die eruitziet alsof hij net uit een vliegtuig uit Australië is gestapt. Misschien is dat ook zo. De kinderen krijgen sleutelhangers en wij folders – stapels folders. Canada, Thailand en Zuid-Afrika schitteren ons tegemoet bij elk standje, en al snel staan we oog in oog met levensechte posters van elanden, olifanten en leeuwen.
Bij de Canadastand staat een enorme opblaasbare grizzlybeer. De kinderen zijn meteen verkocht. En eerlijk, met al die bergen, bossen en de kans om marshmallows te roosteren onder de sterrenhemel… tja, ik begin ook te smelten. Canada lijkt een logische keuze.
Maar dan komen we bij het Thailand-standje. De geur van verse curry en kokosnoot vult de lucht, en het voelt bijna alsof we al op een tropisch strand staan. “Wist je dat je hier met olifanten kunt zwemmen?” vraagt een enthousiaste dame. Niet dat we dat zouden doen, maar de kinderen staan al klaar in hun (denkbeeldige) zwemkleding, en ook wij zien onszelf al loungen met een kokosdrankje in de hand. Misschien toch Thailand?
Tot we bij Zuid-Afrika belanden. Safaritochten, pinguïns op het strand, en wijnen waar mijn vrouw helemaal blij van wordt. Leeuwen die majestueus door het gras slenteren, recht voor onze ogen op het scherm. De kinderen fluisteren inmiddels al dat pinguïns én leeuwen in één vakantie wel héél cool zouden zijn.
Alsof de keuzestress nog niet groot genoeg is, ontdekken we ook plekken waar we nooit eerder aan hebben gedacht: Japan! Australië! Een roadtrip door Europa! Onze hoofden barsten bijna van alle mogelijkheden. Tegen de tijd dat we uitgeput naar de uitgang lopen, met tassen vol brochures, is de verwarring compleet. We weten nu nóg minder waar we heen willen dan toen we aankwamen.
De kinderen discussiëren dagelijks over Canada, Thailand of Zuid-Afrika, terwijl mijn vrouw ineens over IJsland begint. IJsland? Waar kwam dat nou weer vandaan?
En ik? Ik sta met één been in de Canadese bossen, het andere op een Thais strand en een hoofd dat ergens tussen de Zuid-Afrikaanse savanne en Japanse tempels zweeft. Misschien moeten we gewoon een dartpijl gooien op een wereldkaart.
Het resultaat? Onze verre reis is uitgesteld tot 2026. Deze zomer gaan we ‘gewoon’ naar Frankrijk en nemen een extra tas gevuld met reisfolders mee.
