‘Hei Hei’ is Fins en betekent ‘Tot ziens’. Ik schrijf deze column in een boshut met uitzicht op een dikbesneeuwd Fins dennenbos. Gelukzalig, want Lapland blijkt echt zo mooi als de plaatjes ons deden geloven. We hebben gesleed met blaffende huskies en dampende rendieren. Alles bij het prachtlicht van de constant laagstaande zon.
Toch zijn er dingen die je niet van tevoren bedenkt. Bijvoorbeeld dat huskies kunnen poepen tijdens het lopen, wat toch een klein bruin streepje is door de idylle. Maar ook dat zoon Kai in Lapland pubergedrag blijft vertonen. ‘Yes, 98 volgers!’ klinkt het nu bijvoorbeeld. De overgang van jongen naar jongeman is een boeiend proces, waarbij het soms lijkt alsof hij een stap terug heeft gedaan in zijn ontwikkeling. Dingen die normaal waren, zoals opstaan, haren kammen en ontbijten zijn opeens weer een uitdaging.
Hij kijkt wijs, lacht vriendelijk, maar neemt geen hap extra
Drie dagen geleden wilden we skiën. ’s Ochtends had hij geen trek in ontbijt. ‘Kai het is min 18 en je moet straks aan de bak op de piste. Goed eten is belangrijk!’ Hij kijkt wijs, lacht vriendelijk, maar neemt geen hap extra. Twee uur later moeten we met een huilend 11-jarig jongetje een skihut in vluchten. Hij valt koud en uitgehongerd aan op de patat. Kan een keer gebeuren natuurlijk. Maar dan de volgende ochtend bij het ontbijt ‘Ik heb geen trek…’
Hoe ga je als vader om met dit gedrag? Ik zal eerlijk zijn; ik begrijp het niet, vind het bloedirritant en probeer hem maar een beetje terug te irriteren. Zijn naam betekent toevallig ook ‘kip’ in het Thais en ik spot dan na weer een zinloos uur Tiktok ‘We hadden je beter TokTok kunnen noemen. Of Heihei, die stupide haan van Vayana, maar die at tenminste nog.’ Het heeft nul effect op hem, wel op mij, want ik heb gelijk spijt. Ma Flodder zei het al: ‘Het blijft toch je zoon hè…’
Gelukkig zijn er ook sprongen vooruit. Gisteravond zaten we tijdens een Noorderlicht excursie bij het kampvuur. Polarman Dimitri vertelde een verhaal hoe hij met twee vrienden overleefde in een sneeuwstorm. Volledig in het Engels. Na afloop vraag ik Kai of hij een beetje heeft meegekregen waar het over ging. Moeiteloos vertelt hij het verhaal na. En als we daarna door een busje afgezet worden en iedereen met een ‘Thank you’ afscheid neemt van de excursieleider stapt Kai voor me uit en zegt ‘Kiitos, Hei Hei!’. Zijn vader verbaasd en trots achterlatend.
Deze column is geschreven voor en gepubliceerd in hét reismagazine voor avontuurlijke gezinnen: Kleine Globetrotter Magazine
