Het is eind augustus, maandagmorgen kwart voor negen. Ik ben net terug van vakantie en vandaag al vroeg in de kantoortuin. Als ik net mijn tweede bakkie automatenkoffie heb getapt, komt de eerste collega binnen. Ik kijk in zijn gebruinde gezicht als hij mij enthousiast begroet: ‘Hoi, ben je weer terug! Hoe gaat het?’. Ik forceer een glimlach en zeg ‘Ja lekker, met jou?’. De waarheid is dat ik wel kan janken, omdat ik een dijk van een vakantie-kater heb. Ik ben volledig gewend (verwend?) geraakt aan de zon, de vrijheid, de korte broek, het heerlijke eten en het idee dat tijd slechts een bijzaak is.
Nu het geluid van krekels is vervangen door het eentonig gezoem van de airco, de vrijheid is ingeruild voor een overvolle agenda, de prachtige vergezichten plaats gemaakt hebben voor het uitzicht op een bedrijventerrein, slaat de vakantieblues harder toe dan ooit.
Voila, het heeft een naam, ik lijd aan PVS…
Ik schijn niet de enige te zijn die nogal moeite heeft met de eerste werkweek na de vakantie. Er zijn studies gedaan naar dit fenomeen en in de wetenschap noemt men dit het post-vakantie-syndroom, oftewel PVS. PVS valt te definiëren als ‘een algemeen gevoel van onbehagen, veroorzaakt door het onvermogen om zich na de vakantie aan te passen aan het werk’. Voila, het heeft een naam, ik lijd aan PVS.
De terugkeer naar de alledaagse routine op het werk kan volgens de wetenschap fysieke en psychologische klachten veroorzaken. Dat fysieke valt wel mee, maar psychologisch kan ik de overgang van vakantie naar het gewone leven niet verwerken. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een leuke baan, bij een mooi bedrijf en met de fijnste collega’s die ik me wensen kan. Maar als ik dan toch al met tegenzin weer aan de slag moet, dan helpt een uitpuilende mailbox, automatenkoffie, de kom-ik-wel-op-tijdstress en de hele dag binnen zitten niet.
Maar het allerergste vind ik toch wel de rijen lege bureaus in de kantoortuin. Van collega’s die waarschijnlijk momenteel nog wél vakantie vieren in een warm en tropisch oord. Onuitstaanbaar. Voorlopig blijf ik weg van social media om niet geconfronteerd te hoeven worden met overdreven happy families die van het goede vakantieleven genieten. Uiteraard gun ik iedereen zijn welverdiende vakantie, maar val deze PVS’er er even niet lastig mee.
Volgende week gaat het vast weer een beetje beter met me. Dan maakt het gevoel van weemoed weer plaats voor een frisse wind in mijn kop. Dan sla ik een mooi reismagazine open en zal ik weer wegdromen bij mooie vakantiebestemmingen en nieuwe reisplannen maken. Dan geven we een nieuwe betekenis aan PVS: plannen voor supervakantie!
Deze column is geschreven voor en gepubliceerd in hét reismagazine voor avontuurlijke gezinnen: Kleine Globetrotter Magazine
