ANWB Archieven – Vaders Op Reis

Mannen blijven jongens

“Pap, nog maar 24 nachtjes slapen, ik heb er zo’n zin in!” De zomervakantie is amper achter de rug en de voorpret begint alweer. Het programma wordt uit het hoofd geleerd, de foto’s van eerdere edities worden verslonden en de kampeerspullen opgezocht. De weken vliegen om en eindelijk is het zover. Heerlijk dat vooruitkijken, herkenbaar ook, uitkijken naar een volgend uitje. Dat uitje is niet zomaar iets. Vandaag begint het KCK Vader en Zoon weekend. Het prachtige Mölke Zuna vakantiepark durft het aan om een kudde losgeslagen vaders en dito zonen te ontvangen. Met een programma van 3 dagen en 2 nachten gaat er gewerkt worden aan de vader en zoon band, wordt er (door de vaders) een weekend niet geschoren en klinken de scheten en boeren toch net wat vaker dan thuis het geval is. Het is begonnen.

Terwijl zoon Lucas en ik onze trekkerstent opzetten rijdt de ene na de andere caravan het kampeerveld op. “Als het gaat regenen is zo’n caravan wel lekker hoor pap, maar kamperen is toch eigenlijk met een tent?” Zelf vind ik dat eigenlijk ook en noem ons bikkels. “Kamperen gaat om de natuur zoon, om buiten zijn.” Dat ik de volgende ochtend stik jaloers naar de warme caravans kijk door ons beslagen tentraampje, hou ik dan maar even voor me.

Wij zijn de blauwen

Bij het welkomstmaal komen alle deelnemers bij elkaar en meteen klinkt “Hé Otto, jij ook hier?” De eerste vader die ik zie is Herman. Herman is een oude stadgenoot die ik dik 20 jaar voor het laatst sprak. Geen steek veranderd, inmiddels dus ook vader geworden en ervaringsdeskundige als het gaat om dit weekend.

Niet alleen zijn zoon Ivan is mee, een koppel van vijf mannen met zonen vormen samen team Paars. “Dit is het derde jaar alweer en elk jaar komen er meer bij onze groep” aldus Herman. Lucas en ik zijn onderdeel van team Blauw, een blauw armbandje is onze identiteit dit weekend. Op naar de andere blauwe armbandjes. De lotgenoten blijken ook een koppel vrienden, vier stoere vaders met jongens tussen de 9 en 12. Met deze mannen gaan we de strijd aan. Tijdens de speurtocht in het pikdonkere Twentse landschap maken we kennis. De jongens kunnen het meteen goed met elkaar vinden en rennen door de zwarte avond op zoek naar aanwijzingen. Lucas vindt het wel een beetje spannend, nieuwe mensen gecombineerd met een donkere nacht en laat naar bed is behoorlijk uit z’n comfortzone. Maar als echte teamgenoten zijn de ‘blauwe’ zonen er om hem op sleeptouw te nemen.

Het grote kampvuur aan de Regge maakt een einde aan dag één van het Vader en Zoon weekend. “De vaders klinken er een pilsje op terwijl de jongens marshmallows roosteren, of gebruiken als fakkel. Vuur blijft leuk!

High Five

“Lekker zo hè, pap, die regen op de tent”. Midden in de nacht vind ik dit inderdaad heerlijk, maar om er nou voor wakker gemaakt te worden? Gelukkig is het een paar uur later droog en zelfs de zon is aanwezig. De bestelde ontbijtmand wordt aan de tent geleverd en even later zitten we op onze campingstoeltjes aan tafel. Nou ja, tafel, de koelbox dan. Het blijft kamperen natuurlijk. Lucas is helemaal in de ban van het schema, met maar liefst zeven activiteiten belooft het een drukke dag te worden.

Op het vers gemaaide activiteitenveld aan de Regge druppelen de mannen binnen. Team Blauw is compleet; het onderdeel ‘indianenbrug en tokkelen’ begint. “Ik wil het heel graag proberen pap, maar dit is wel echt spannend hoor!” hoor ik Lucas zeggen terwijl hij op het punt staat om de Regge over te steken tussen twee strakgespannen stukken touw. Ik hoor hem maar half, de 2 stemmetjes in mijn hoofd zijn er nog niet helemaal over uit of papa dit zelf wel gaat doen. “Maar als jij het doet, doe ik het ook” OK, het ‘Ja, ik doe het’ stemmetje wint.

Na een perfecte uitvoering van Lucas sta ik even later te stuntelen boven het koude water. Gelukkig zijn mijn teamgenoten er om me te steunen. Al helpt het hard aan de touwen trekken niet echt eigenlijk. En het “nu zonder handen!” ook niet trouwens. Trots staan Lucas en ik elkaar high-fives te geven terwijl de speaker het volgende onderdeel alweer aankondigt.

Pijlen op paars

“Tijdens het Nederlands Kampioenschap ging het een stuk beter” aldus teamgenoot Ronald na wederom een enorme afzwaaier tijdens het boogschieten. Verborgen talenten komen bovendrijven, met name de kinderen gaat dit onderdeel goed af. Toch verliezen we kansloos van team Oranje –waarvan één papa verdacht goed was – en gaan snel door met de vlottenrace.

De jongens zijn enthousiast, willen hun vaders laten zien hoe het moet en de verbetenheid is heerlijk om te zien. Helaas weer een verloren race, maar de pret is er niet minder om. Tijdens de pauze merkt Lucas op dat hij het ‘super gaaf en leuk’ vindt, ook “Het weekend gaat veel te snel voorbij” is een zin die ik meer dan eens voorbij hoor komen.

Tijd voor limonade en wat lekkers, doordat er prettig met de tijd omgegaan wordt is er met regelmaat een pauze. De jongens zijn onvermoeibaar, vriendschappen lijken al jaren te bestaan. “Wij zijn op het springkussen pap, om drie uur moeten we tegen Paars, tot zo!” Paars, die kunnen we hebben is de gedachte, een biertje tussendoor lijkt dan ook geoorloofd. Als even later Herman uit team Paars met overmacht verslagen wordt tijdens het A-brug lopen, is de conclusie getrokken. Dat biertje hadden we veel eerder moeten doen.

Lange dag geweest

Zaterdagavond, hamburgeravond, de vitaminen zijn nog niet echt aan bod gekomen maar op zo’n weekend kan alles. Achter een gigantische barbecue staat een rij van hongerige mannen en jongens. Zo’n dag inspanning afsluiten met een barbecue is zoals het hoort. De grote verhalen zijn niet van de lucht. “Wij hadden wel 500 punten met boogschieten”, “Oh ja, nou wij hadden er meer hoor”. Alles met een lach, al is het voor de jongens toch echt een wedstrijd geweest. Bij de vaders is het gemoedelijker, burgers en bier, mannen onder elkaar.

De derde B komt daar achteraan, het laatste onderdeel van vandaag is bowlen. Discobowlen welteverstaan. De bowlingballen dansen niet zelden mee op de beats van de muziek, het niveau is zeker niet olympisch, maar de sfeer zit er goed in. De voorrondes zijn goed genoeg om door te dringen tot de finale, maar Lucas stort ondertussen aardig in. Bedtijd, de bowlingfinale is voor mijn teamgenoten.

De slaap is snel gevat, in dromenland komen alle activiteiten, de amicale omgang met de mede-vaders en de tomeloze energie van de kids nog eens voorbij. Een heerlijke droom, helaas wel een die eindig is.

Dikke vrienden op het Vader en Zoon weekend

“Ik ga Christian uit ons team wel missen denk ik, hij was heel aardig”. Het kan snel gaan bij de kinderen. We zitten in een fluisterboot, kronkelen door het Twentse landschap over de Regge. De koeien kijken verschrikt op van de stem van Lucas. Het is stil, de zon prikt door de wolken als door een gordijn met gaatjes. Lucas komt dicht tegen me aan zitten, hij weet ook dat het weekend bijna gedaan is. Her en der glijden de vaders en zonen door het water. Met fluisterboot of kajak, ieder op zijn eigen tempo. Het is een rustgevend einde van een bewogen Vader en Zoon weekend. Tijdens de afsluitende lunch blijkt dat team Blauw gedurende het hele weekend de meeste punten heeft behaald. De kinderen zijn door het dolle heen, de vaders –en de andere teams- vragen zich af hoe deze uitslag mogelijk is, maar de jury is onverbiddelijk. Na de lunch en het inladen van de tent is het dan echt afgelopen. Ok, nog een groepsfoto dan. Een ervaring om nooit te vergeten, “Volgend jaar weer naar het Vader en Zoon weekend Pap?”.