“Goed eten jongens, we gaan lekker wandelen bij Bad Kleinkircheim!”
Nu wandelen we vrij vaak op vakantie en zijn ze er inmiddels wel aan gewend, maar vandaag blijkt de goede basis extra goed van pas te komen.
We verblijven voor het 2e jaar op rij op in een huurtent op camping Lampele in Ossiach, aan de Ossiacher See.
Net als bijna alle meren in Karinthië is dit meer uitgeroepen tot het warmste meer! (van wat is niet duidelijk) Waarschijnlijk doet elk meer mee aan een eigen competitie, zodat ze allemaal kunnen winnen, een andere verklaring heb ik er ook niet voor.
Bad Kleinkirchheim
Vandaag dus vroeg uit de veren, en de auto in. Door een langgerekt dal met prijswinnende uitzichten is het geen straf om in de auto te zitten en dus lijkt het half uurtje naar Bad Kleinkirchheim om te vliegen.
Omhoog met de Kaiserburg kabelbaan vinden onze jongens (4 en 6) ‘Super gaaf!’ en de rit omhoog kan niet lang genoeg duren.
Via de voordelige Karinthië card heb je trouwens gratis toegang tot deze en andere ‘bergbahnen’. Op 2055 meter hoogte is het stil ; buiten de koebellen hoor je niks anders dan het ritselen van het gras door de wind.
Althans; stil, onze kinderen zijn meteen in de ban van de rood-witte vlaggen die her en der gekalkt op bomen, stenen of houten hek te zien zijn. “IK ZIE ER ÉÉN”, “Neehee, die zag ik al joh”. Dat enthousiasme vinden we heerlijk en onder het genot van een lekkere choco bepalen we de route van vandaag. Via de Wolläner Nock op 2145 meter dalen we af naar de Wegerhütte om vervolgens weer terug naar de lift te lopen.
Mooi, doel bepaald, volg de vlaggen en de bordjes! Als echte berggeiten fladderen onze jongens van vlag naar vlag, oog hebbend voor al het natuurschoon om hen heen. “Kijk! Koeien, Kijk! Bosbessen!” En de populairste: “Kijk! Koeievlaai!” ze blijven natuurlijk 4 en 6.. De eerste anderhalf uur is in dalende lijn en dat stemt ons wat onrustig voor wat nog komen gaat, die 600HM zullen we hoe dan ook weer omhoog moeten.. Dat vertellen we de jongens nog maar even niet. Volgens de (enige) 2 ’tegenliggers’ is de geplande route prima te doen, maar aan de andere kant; ons Zwitsers is ook niet helemaal ‘je van het’. Het zou zo maar een poging kunnen zijn om ons van dit plan af te praten..
Stoere berggeiten
“Hallo, schönes tag nicht?” is de verwelkoming bij de Wegerhütte; een hut die zo uit de folders komt. Hout, geraniums, personeel in kostuum, hertengewei als uithangbord en ‘Brettljausen’ op het menu. Dit is voor ons echt vakantie. Alleen nu is toch het moment om naar boven te wijzen en uit te leggen dat we daar de lift weer terug moeten pakken. “Makkie kakkie, ik ben een echte berggeit hoor!” is het antwoord van de jongste; het doel is in zicht, hoe zwaar kan het zijn?
De komende 2,5 uur zal ik u onthouden; meer dan “zijn we er nou nog niet” en “ik kan echt niet meer” komt er niet uit ons kroost en ik kan het ze niet kwalijk nemen. Te steil en te warm, voor onszelf al een beetje, laat staan voor de kids. Het water is op en dat is nu toch wel extra vervelend. Niet veel later kunnen we gelukkig de bidons vullen in een beekje, heerlijk verfrissend! Twee bochten verder denken we daar anders over als er een kudde Milka koeien lekker staat te wateren in toch echt datzelfde beekje. Hopen op het beste maar. Na 4,5 uur staan we met trillende knieën weer boven en laten ons met de lift naar beneden vervoeren.
Zo trots op onze berggeiten!
Binnen 5 minuten vallen ze tijdens de terugreis in slaap om een half uur later weer voldoende hersteld te zijn en in het warmste meer van (in ieder geval) Ossiach de dag af te sluiten. Morgen een rustdag, maar dan op naar de volgende uitdaging.